آنان  که خاک  را  به  نظر  کیمیا  کنند

             آیا بود که گوشه ی چشمی به ما کنند

                                             دردم  نهفته  ز  طبیبان   مدعی

                                             باشد که خزانه ی غیبش دوا کند

              می خور که صد گناه ز اغیار در حجاب

              بهتر  ز طاعتی  که  ز  روی ریا  کنند

اگر دنیای ما دنیای سنگ است بدان سنگینی سنگ هم قشنگ است....

               اگر دنیای ما دنیای درد است بدان عاشق شدن از بهر رنج است....

              اگر عاشق شدن پس یک گناه است دل عاشق شکستن صد گناه است .

                                     ...........................................

                     آبی تر از آنم که بیرنگ بمیرم از شیشه نبودم که با سنگ بمیرم

                    من آمده بودم که تا مرز رسیدن همراه تو فرسنگ به فرسنگ بمیرم

                تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبم شاید که خدا خواست که دلتنگ بمیرم

   دختر کنار پنجره تنها نشست و گفت                                  

      ای دختر بهار حسد میبرم به تو

      عطر و گل و ترانه و سر مستی ترا                                بر شاخ نوجوان درختی شکوفه ای

      با هر چه طالبی بخدا میخرم ز تو                                  با ناز میگشود دو چشمان بسته را

                                                                               می شست کاکلی به لب آب نقره فام

                                                                                آن بالهای نازک زیبای خسته را

       خورشید خنده کرد و ز امواج خنده اش

       برچهر روز روشنی دلکشی دوید

       موجی سبک خزید و نسیمی به گوش او                       خندید باغبان که سرانجام شد بهار

       رازی سرود و موجی بنرمی از او رمید                            دیگر شکوفه کردی درختی که کاشتم

                                                                                دختر شنید و گفت چه حاصل از این بهار

                                                                                ای بس بهارها که بهاری نداشتم

        خورشید تشنه کام در آن سوی آسمان

        گوئی میان مجمری از خوان نشسته بود

        میرفت روز خیره در اندیشه ئی غریب

        دختر کنار پنجره محزون نشسته بود  

 فروغ فرخزاد

ساده رنگ

آسمان آبی تر
 آب آبی تر
من درایوانم رعنا سر حوض
 رخت می شوید رعنا
برگ ها می ریزد
 مادرم صبحی می گفت :‌ موسم دلگیری است
 من به او گفتم : زندگانی سیبی است ‚ گاز باید زد با پوست
 زن همسایه در پنجره اش تور می بافد می خواند
 من ودا می خوانم گاهی نیز
 طرح می ریزم سنگی ‚ مرغی ‚ ابری
آفتابی یکدست
 سارها آمده اند
تازه لادن ها پیدا شده اند
من اناری را می کنم دانه به دل می گویم
خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود
می پرد در چشمم آب انار : اشک می ریزم
 مادرم می خندد
 رعنا هم

شب تنهایی خوب

گوش کن دورترین مرغ جهان می خواند 
شب سلیس است و یکدست و باز
 شمعدانی ها
و صدا دار ترین شاخه فصل ‚ ماه را می شنوند
پلکان جلو ساختمان
در فانوس به دست و در اسراف نسیم
گوش کن جاده صدا می زند از دور قدمهای تو را
چشم تو زینت تاریکی نیست
پلکها را بتکان کفش به پا کن و بیا
و بیا تا جایی که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
 و مزامیر شب اندام تو را مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند
پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است

خانه دوست کجاست ؟ در فلق بود که پرسید سوار
 آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می آرد
 پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور
 و از او می پرسی
خانه دوست کجاست؟

روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد
در رگ ها نور خواهم ریخت
و صدا در داد ای سبدهاتان پر خواب سیب آوردم سیب سرخ خورشید
خواهم آمد گل یاسی به گدا خواهم داد
زن زیبای جذامی را گوشواری دیگر خواهم بخشید
 کور را خواهم گفتم : چه تماشا دارد باغ
 دوره گردی خواهم شد کوچه ها را خواهم گشت جار خواهم زد : ای شبنم شبنم شبنم
رهگذاری خواهد گفت : راستی را شب تاریکی است کهکشانی خواهم دادش
روی پل دخترکی بی پاست دب کبر را بر گردن او خواهم آویخت
هر چه دشنام از لب خواهم برچید
 هر چه دیوار از جا خواهم برکند
رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند
ابر را پاره خواهم کرد
 من گره خواهم زد چشمان را با خورشید ‚ دل ها را با عشق سایه ها را با آب شاخه ها را با باد
و به هم خواهم پیوست خواب کودک را با زمزمه زنجره ها
 بادبادک ها به هوا خواهم برد
 گلدان ها آب خواهم داد
خواهم آمد پیش اسبان ‚ گاوان ‚ علف سبز نوازش خواهم ریخت
مادیانی تشنه سطل شبنم را خواهم آورد
خر فرتوتی در راه من مگس هایش را خواهم زد
خواهم آمد سر هر دیواری میخکی خواهم کاشت
پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند
هر کلاغی را کاجی خواهم داد
 مار را خواهم گفت : چه شکوهی دارد غوک
آشتی خواهم داد
 آشنا خواهم کرد
راه خواهم رفت
 نور خواهم خورد
 دوست خواهم داشت

سروده ای از شادروان سهراب سپهری

در هوای دوگانگی تازگی چهره ها پژمرد
 بیایید از سایه روشن برویم
بر لب شبنم بایستیم در برگ فرود اییم
 و اگر جا پایی دیدیم مسافر کهن را از پی برویم
برگردیم و نهراسیم درایوان آن روزگاران نوشابه جادو سر کشیم
شب بوی ترانه ببوییم چهره خود گم کنیم
از روزن آن سوها بنگریم در به نوازش خطر بگشاییم
 خود روی دلهره پرپر کنیم
 نیاویزیم نه به بند گریز نه به دامان پناه
نشتابیم نه به سوی روشن نزدیک نه به سمت مبهم دور
عطش را بنشانیم پس به چشمه رویم
دم صبح دشمن را بشناسیم و به خورشید اشاره کنیم
 ماندیم در برابر هیچ خم شدیم در برابر هیچ پس نماز ما در را نشکنیم
برخیزیم و دعا کنیم
لب ما شیار عطر خاموشی باد
نزدیک ما شب بی دردی است دوری کنیم
 کنار ما ریشه بی شوری است برکنیم
 و نلرزیم پا در لجن نهیم مرداب را ب ه تپش دراییم
آتش را بشویم نی زار همهمه را خکستر کنیم
قطره را بشویم دریا را نوسان اییم
و این نسیم بوزیم و جاودان بوزیم
 و این خزنده خم شویم و بیناخم شویم
و این گودال فرود اییم و بی پروا فرود اییم
بر خود خیمه زنیم سایبان آرامش ما ماییم
ماوزش صخره ایم ما صخره وزنده ایم
ما شب گامیم ما گام شبانه ایم
پروازیم و چشم به راه پرنده ایم
 تراوش آبیم و در انتظار سبوییم
 در میوه چینی بی گاه رویا را نارس چیدند و تردید از رسیدگی پوسید
 بیایید از شوره زار خوب و بد برویم
چون جویبار ایینه روان باشیم به درخت درخت راپاسخ دهیم
و دو کران خود را هر لحظه بیافرینیم هر لحظه رها سازیم
برویم برویم و بیکرانی را زمزمه کنیم
عزیزان نظر یادتون نره

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم                  این یک دم عمر را غنیمت شمریم 

 فردا که از این دیر کهن در گذریم                  با هفت هزار سالگان سر به سریم

  بر خیز ز خواب تا شرابی بخوریم                   زان پیش که از زمانه تابی بخوریم

   که این چرخ ستیزه روی ناگه روزی                چندان ندهد زمان که آبی بخوریم

  از من رمقی به سعی ساقی ماندست               وز صحبت خلق بی وفایی ماندست

  از باده دوشین قدحی بیش نماند                        از عمر ندانم که چه باقی ماندست

 ما لعبتکانیم و فلک لعبت باز                           از روی حقیقتیم نه از روی مجاز

 یک چند در این بساط بازی کردیم                    رفتیم به صندوق عدم یک یک باز

 هنگام سپیده دم خروس سحری                     دانی که چرا همی کند نوحه گری

 یعنی که نمودند در آیینه صبح                           که از عمر شبی گذشت و تو بی خبری

 می خور که به زیر گل بسی خواهی             بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت

زنهار به کس نگو تو این راز نهفت                     آن  لاله  که پژمرد نخواهد شکفت

 خیام اگر ز باده مستی خوش باش                  با ماه رخی ار نشستی خوش باش

 چون عاقبت کار جهان نیستی است                 انگار که نیستی،چو هستی خوش باش

  یادمان باشد اگر شاخه گلی چیدیم وقت پرپر شدنش سوز و گدازی نکنیم

                 یادمان باشد سر سجاده ی عشق جز برای دل محجوب دعایی نکنیم

                                   یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم گر چه در خود شکستیم صدایی نکنیم

ای ستاره ها
[عناوین آرشیوشده]