پروانه به حال تو دل شمع بسوزد
تنها نه دل شمع ، دل جمع بسوزد
از ناله تو اشک من آمیخته با خون
ای سینه مجروح الا ای نی محزون
دل میشکنی باز به آواز شکسته
ای وای چه سوزی است در این ساز شکسته
پرورده به دامان غمت دایه حسرت
ای نوگل پژمان من ای مایه حسرت
پروانه ز آهت جگر سنگ گدازد
با سوز تو آخر دل بیچاره چه سازد
امشب چه شد آخر که نگیری دمی آرام
ای اختر برتافته ای دختر ناکام
بعد از تو به گلزار طرب بادوزان شد
وز باد وزان گلشن آمال خزان شد
بعد از تو خط دلبری و حسن قلم خورد
بعد از تو بساط طرب و عیش به هم خورد
بعد از تو دگر پرده ساز است دریده
بعد از تو دگر قامت چنگ است خمیده
پروانه دگر بعد تو با شمع ستیزد
در ماتم تو شمع طرب اشک بریزد
بعد از تو رود خرمن عاشق همه بر باد
بعد از تو دگر عشق و جوانی رود از یاد
بعد از تو دگر زخم کند زخمه دل چنگ
دیگر نزند زمزمه تار بدل چنگ
بعد از تو دگر بغض بگیرد گلوی نای
بیرون نجهد از گلوی نای بجز وای
بعد از تو دگر باده کشان جام شکستند
بعد از تو در میکده ها را همه بستند
طوفان بلا از همه سو باد برانگیخت
ابر آمد و سیلاب غم از دیده فرو ریخت
این سینه سرور دل عشاق حزین است
آن سینه که مستوجب تیر است نه این است
این سینه بجز جایگه عشق و وفا نیست
این سینه بجز آینه غیب نما نیست
این قلب شکسته است و درو غیر خدا نیست
یک لحظه خدا از دل بشکسته جدا نیست
امشب عجبی نیست که پروانه پرستم
من شاعر سودا زده عاشق مستم
پروانه رفیقان همه از غم بهراسند
این مجلسیان قدر تو چون من نشناسند
من نیز در این سینه دل غمزده دارم
من نیز در این شهر یکی گمشده دارم
